ILK ANILARIM

Hayatimdaki ilk hatiram bir kis aksamina aittir. Muhtemelen, bir kac dakikalik bu silik hatira, benim icin de yüregimde ilk hissettigim hisler olarak da deger tasir. Büyüdügümde ögendigime göre, Erzurum ´da imisiz; Babamin sark hizmeti nedeniyle. Hafizama kazinan üc güclü hisse ise, su minik sahne sebep olmustu:

Disarisi zifiri karanlikti, diz boyu kar vardi. Hayatimda ilk defa, böylesine büyüleyici bir beyazlik görüyordum. Evin kapisinin acilmasiyla, disariya yansiyan isikla yagan kar, o denli  parliyordu ki, zannediyorum daha cok minicik olan ben, inanilmaz bir sekilde, o görünen, tahminimce parlak, yumusacik, pamuk yiginini ellemek istiyordum.

Agabeyim ve Ablam kapiyi calmislardi. Annem kapiyi onlara actiginda, onun bir adim bile yanindan ayrilmadigim icin görmüstüm; o muhtesem manzarayi. Agabeyim ve Ablam birseyler istemislerdi. Bilemiyorum ama, her ikisinin de yüzü kipkirmizi ve nese icindeydiler. Hatta , Agabeyimin cok eglendigi belli idi, gözleri parliyordu ve hep sevindigi zaman oldugu gibi bir muzip gülümseme belirmis, gamzeleri gözüküyordu. Annem onlara“ yeter artik iceri girin „ dese, ben de onlara delicesine katilmak istedigimden, en büyük itiraz benden geliyordu. Ve kendimce emindim; hem ben , hic mi hic üsümeyecektim, annem beni o isiltili pamuk yiginina saliverse; cünkü yanimizda bizimle disariyi seyretmekte olan bir gözü mavi, bir gözü yesil olan Van kedimize dokundugum gibi olacakti sanki.

 Disaridan da iceriye ince bir rüzgar dahi yoktu; müthis bir histi. Galiba mutluluk böyle seylerde gizli. Essiz kisa anlarda.

Tabii Annemin" yok olmaz „ lafiyla o silik hatiramda sonlanmisti.

Sonraki derin ve beni hala etkileyen hatiram ise; babamin bana sordugu bir soru idi.

Ben babamin kucaginda idim ve sebebini bilmedigim bir nedenle tartisiyorlardi, ama Annemle tartisiyorlardi. Olayi öncesinde degil, o sorudan itibaren hatirliyorum. Ne hikmetse, hem de su an önümde ceryan eder gibi, saniyesi saniyesine.

Babam Anneme“ gel cocuga soralim hangimiz hakliyiz? „ diye emr-i vaki de bulundu. Yani ben muhtemelen  üc yasinda da degildim. (Cünkü Amasya ´ya yerlestigimizde 3,5 yasinda idim. ) Böylelikle, Babam bana ( bu yasimda bile onu elestriyorum), hakemlik görevi yüklemisti. Ben ise,  hala vicdan azabi cekiyorum, o yüzden. Cünkü, daha cok kücük ve kelime anlamlarini karistirdigimdan Babama kendisinin haksiz oldugunu söylemek istemistim. Aglayarak ve onu iki elimle itip, Anneme dogru uzanarak” sen haklisin” dedigimi hatirliyorum. Sonrasinda Babam beni daha siki kavradi, “ gördün mü” diye Anneme dönüp bagirdi.

Annem dona kalmis, birsey diyememisti, yüksek sesle aglayarak Agabeyimi almis; Babamin ceketinden tutan Ablamin bakislari arasinda evden ayrilmak icin yeltenmislerdi.

Ben o an, bu iki kelimenin gercek manalarini aci bir sekilde ögrenmistim. Annem neden sonra evden cikarken camda silüeti belirmis ve önüne bakiyordu. Ona eslik eden ,benden sadece 10 yas büyük Agabeyimle, disaridan göz göze geldik. O bakislardan anladim: giderlerse bir daha gelmeyecekler. Benim tüm kucaktan inme cabalarima Babam beni daha fazla kucaklayarak cevap vermisti. Artik evde  Ablam, Babam ve ben kalmistik. Bu durumdan benim sorumlu oldugumu , Annemi cok üzdügümü düsündügümden, daha bir feryadi bastim. Allahtan o durumlarda üstüme yoktur. Zannediyorum, aglamalarim ciglik derecesinde oldugu icin Annem herseye ragmen geri dönmüs, beni var gücüyle Babamin kucagindan söküp alisi ve disari ciktigimiz idi son hatirladigim. Sonrasi ise, sanirim arzuladigim gibi gelistiginden hafizama kaydolmamis, derin iz birakmamisti.

Ama bu olay, gösterecekti bize daha sonraki yillarda, Ablam hep Babaci, ben ve Agabeyim ise kosulsuz Anneciydik. Bu sanilmasinsin Babami sevmem; dünyanin en iyi babasidir aslinda, ama o da gencti ve dogal olarak hata yapiyordu.

Diger önemli hatiram ise yine 3 yasinda Ablamla gecirdigimiz trafik kazasi idi.

1960´li yillarin sonlarindaki Erzurum sanirim ufakti. Halki coluk cocuk sinemaya gidiyorlardi. Yine öyle filmlerden biriydi. Hatta filmin adini gayet iyi hatirliyorum“ Daglar Kizi Reyhan „

Ablam Annemden  izin koparmaya calisiyordu. Neden sonra Annem bir sekilde izin verecegini söyledi; beni de birlikte alirsa. Simdi diyorum Annemin yaptigi hic akillica mi idi? Tamam cok ufakta olsam anlasilan, enteresan ve kendine hakim bir cocukmusum. Ama Ablam da benden 7 yas büyüktür. Yani cok olsa o zaman 10 yasinda idi. Kisacasi 10 yasindaki bir cocugun yanina 3 yasindaki cocuk verilip gönderilir mi idi? Ne cesaret!

Neyse, biz 2 veled en güzel kiyafetlerimizi giymis, sevkle sinemanin yolunu tutmustuk. Benim icin özel bir gündü;  ilk kez büyükler gibi bir yere gidiyordum ve gercekten uslu duracaktim.Yolda iki tarafi sararmis ekinlerle dolu arsalarin arasindan gecen bir yoldan gecmeliydik; ki bu yol yer yer her iki taraftan da  dikenli tellere kapli idi. Bazi yerlerde de teller bozulmus, yerde idiler.

Biz gecerken bir grup(  4 ) asker ikisi ayakta, biri arabaya dayanmis, biri koca tasin üstüne oturmus ellerinde kahve rengi siselerden birseyler iciyorlar, gülüsüyorlardi. Ben ise, elime tutusturulmus neredeyse kafam kadar olan, kirmizi sulu elmaya iyice asilmistim.

Biz Ablamla elele önlerinden gecmis biraz uzaklasmistik ki, asker Agabeylerin arabaya binip hareket ettiklerini gördüm. Aracin sesi cok korkunc geldiginden dönüp bakmistim arkama. Gördügüm aracin düz sürülmedigi sag, sol yaptigi idi. Ablamin elini  daha siki tutunca Ablam irkilmis, o da basini cevirmis ve manzarayi görünce beni aksi istikamete sürüklemis; cabuk ol , kos demisti. Artik ikimizde emindik; araba üzerimize geliyordu. Ben ise, Ablama ayak uydurmaya calisiyordum, var gücümle. Bu aralikta 2 defa taraf degistirmistik, arac devamli yön degistirdiginden. Artik nefes nefese kalmistim. Tam kurtulacaktik ki, benim ayagim, üzerimde oldugunu hatirladigim krem rengi triko pantalona yerdeki dikenli teller takilmis ve düsmüstüm. O anla  birden bire yasadiklarimiz, korku filmine dönmüstü. Artik iki cocuk herseyi, saniyeler icinde düsünüp, dogru reaksiyon vermemiz gerekiyordu.Tellerden kalkmaya, kurtulmaya calissam da, bir adim sonra yine düsmüstüm; cünkü öbür bacagimda takilmis meger. Ablam kaldiramadi beni, birakti. Sonra gidecekti ki, yine duraladi, basima geldi, yine denemek icin. Ben ise, arabanin artik iyice yaklastigini yattigim yerden gördügümden ve mecalimin kalmadigindan, benim sansimin olmadigini ama Ablamin kendini kurtabilecegini idrak ederek tam bir suurla ( herhalde o an gerceklesen insanüstü bir güc olmali ne bileyim)Ablama“ Abla sen git, kac „ dedim. Hem de o yasimin verdigi en yüksek ses ve bilincle.

Bunun üzerine, Ablam önce 2-3 kosu adimi atti ileri dogru,  ben ise, hala ayagimi kurtarmaya calisirken arabaya son kez bakmis, ellerimin arasina almistim basimi. Bir an“ Korkma Meral ben buradayim „ deyip canim Ablacigim koca askeri araci gördügü halde ezilecegini bilerek boylu boyunca üzerime kapandi, beni sararak. Bunu, gözlerimle gördüm; unutabilmem mümkün degil. 1-2 saniye sonra bedenimde , kalcamda müthis bir sicaklik olustu. Sanki cayir cayir yaniyordu.Ben ise hala yolda yiyemeden elimden düsen ve simdiye kadar ki yedigim en tatli ve kirmizi elmanin kirlendigine agliyordum. Ablam bir yandan agliyor ve yalpalama ve sendeleme arasi yarali ayagiyla kaciyordu “gel „ israrlarina ragmen. Sanirim sokta idi. Artik üzerimizden Askeri arac gecmis ve aglayan beni de susturmak icin bir asker agabey kucagina almis; hepsi bana seker falan uzatiyordu sakinlestirmek icin.

Hastahanede ögrenecektim; Ablamin bacaklarinin üzerinden tekerlek gecmis, benim ise kalca kemiklerim cikmisti.

Hala Elmaya bakip agliyordum. Beni susayim diye hoplatsalar, tekrar bedenime o inanilmaz sicaklik yayildigindan, yine koyuluyordu gözyaslarim. Neden sonra, tugaydan babamin haberi olmus, gelmisti. Babam oracikta arabayi süreni paralamisti. Hemen beni ve Ablami hastahaneye ulastirdilar sanirim.

Sonrasini babamdan isittim; kendisi de ordudan oldugundan askerleri iyi bir sorguya cektigini ama 2 sinin evli ve birinin de 3 cocugu oldugu icin, bizlerinde sakat kalmadigimizdan affetigini söyledi.

Ablama ise hala hayranim.10 yasinda bir cocuk olmasina ragmen büyük bir cesaret göstererek aldigi ani bir kararla, benim icin kendi hayatini riske atti. Eger,  Ablam üzerime yatmasa imis, doktorlarin dedigine göre, ölecekmisim ;böylesine bir darbeye dayanamazmis bedenim. Yani Ablama sadece sevgi degil, bir de hayat borcum var.

Allaha sükrediyorum ki, beni böyle güzel Agabey ve Ablanin kardesi yapti. Umarim ben de  haklarini öder , layik olurum onlara.